Vandaag is het precies 17 jaar geleden dat er bij mij een tumor werd verwijderd uit het hoofd-halsgebied. Als gevolg van deze ingreep heb ik onder andere een gelaatsafwijking overgehouden. In de eerste periode daarna had ik nooit gedacht dat ik ooit nog zo zelfverzekerd op de foto zou staan.
In mijn werken zie je vaak een opvallend element, zoals het ontbreken van een oog, subtiel verborgen achter de pracht van bloemen. Deze symboliek weerspiegelt mijn persoonlijke reis en vormt de kern van mijn artistieke expressie.
Na de operatie volgden veel tegenslagen, en inmiddels staat de teller van kankerdiagnoses op vijf. Toch ben ik trots op hoe ik met deze situatie omga, hoe ik mijn verhaal deel via mijn schilderijen, mijn autobiografie Verbloemen en de gastlessen die ik geef.
Dit persoonlijke verhaal schuilt achter de creaties in mijn schilderijen.
We leven in een tijd waarin uiterlijk steeds belangrijker lijkt te worden. Omdat hier zoveel nadruk op ligt, ontstaat al snel de indruk dat je minder waard bent als je niet aan schoonheidsidealen voldoet.
Steeds meer mensen kiezen voor een cosmetische ingreep. Maar verdwijnt daarmee ook echt de ontevredenheid?
Ik vind het verdrietig dat er zo snel geoordeeld wordt als je niet binnen het ‘perfecte’ plaatje past. Hoe anderen je ook beoordelen, laat je er niet door raken. Geloof me: een positief zelfbeeld maakt je veel sterker dan uiterlijke verfraaiing ooit kan doen. Het gaat erom hoe jij jezelf van binnen ziet – dát is wat telt.
Schaamte of ontevredenheid over je uiterlijk betekent vaak dat je streeft naar perfectie, en dat iedere vorm van imperfectie een reden lijkt om niet blij te zijn met jezelf. Maar juist door jezelf te laten zien zoals je bent, kun je groeien. Gebruik datgene waar je niet trots op bent als inspiratie.
Verbloemen
Ik vraag de verpleging om een spiegeltje maar krijg er geen omdat ze denken dat ik het niet aankan om mezelf in de spiegel te zien. Van mijn moeder hoor ik dat mijn broer me eruit vindt zien als een robot. Zelf weet ik helemaal niet hoe ik eruitzie. Ik wil het zien. Ik krijg een spiegeltje van mijn moeder. Elf slangetjes komen uit mijn wang en uit de plek waar voorheen mijn rechteroog zat. Verder ben ik helemaal verbonden met een dikke laag gaas en verband. Er zit een lange rij hechtingen en als ik mijn mond een klein stukje open krijg, zie ik een donkere, holle ruimte. Mijn ouders moeten de kamer verlaten omdat het apparaat weer een signaal geeft dat het over een minuut aangaat. Ik blijf lang naar mezelf kijken en uiteindelijk belandt de spiegel in scherven op de grond. Niet omdat ik die van schrik uit mijn handen heb laten vallen, maar omdat ik onverwachts weer in slaap ben gevallen.
Wil je mijn boek lezen? Klik hier om Verbloemen te bestellen of stuur mij een berichtje.