Ik zie, ik zie wat jij niet ziet.
Een bijzondere uitdrukking met mijn slechte zicht. Toch komt het voor dat ik in kunst iets zie wat voor een ander totaal niet zichtbaar is. Kijken naar kunst en het interpreteren is heel selectief. Het gaat om wat je ziet, wat het met je doet en welke emoties het oproept. Je komt op ideeën die leiden tot inzicht, die alleen jíj op die manier kunt bedenken.
Kunst kijken is voor mij een hele kunst
Het lijkt mij heerlijk om een musea of expositie binnen te wandelen met een paar scherpe ogen en alles om mij heen te observeren. Naast kijken wil ik graag een schilderij aanraken om meer waar te nemen. Het voelen van structuren, de manier van schilderen en welke materialen er zijn gebruikt geeft mij een duidelijker beeld. Helaas is dat bij veel werk niet mogelijk en geef ik mijn verbeeldingskracht de ruimte om te fantaseren. Bij abstracte kunst is dat goed te doen en kom ik vaak op nieuwe ideeën voor het maken van een doek.
In september werd ik bij een expositie naar een schilderij getrokken door een prachtige combinatie van kleuren. Terwijl ik bijna met mijn neus tegen het doek stond kon ik niet raden welke verf en wat voor een soort structuren de kunstenaar had gebruikt.
Het kaartje naast het doek met informatie was voor mij niet leesbaar.
Het was stil in de ruimte en voor ik het goed en wel besefte maakte mijn handen contact met het doek. Op die manier kwam ik erachter dat de gedachten die ik bij het schilderij had niet klopte met wat ik voelde.
Terwijl ik vol verwondering aan het betasten was, hoorde ik achter mij iemand met een kleine kikker in de keel, een soort van ..aghum.., zeggen. Direct haalde ik mijn vingers van het doek en draaide mij om. “Kunst waarnemen doen we met de ogen, niet met de handen, mevrouw”, zei een man en liep verder.
Ik begrijp hem, al vind ik zijn opmerking niet juist.
In het Stedelijk Museum was ik op een paar millimeter na wel heel dichtbij een kunstwerk geraakt. De ´hier mag je niet voorbij´ lijnen hadden voor mij geen duidelijke kleur.
Ik zag ze pas toen ik bijna op mijn snufferd lag. Het scheelde niet veel of ik had een papieren kunstwerk een nieuwe vorm gegeven.
Als ik heel eerlijk ben zou ik bij het zien van een paar handen op mijn werk denken, blijf met je tengels van mijn werk af! Pas wanneer ik weet dat het is omdat de persoon een goede reden heeft zou ik het, denk ik, prima vinden.
Misschien ga ik voortaan een hesje dragen bij een bezoek aan een museum of expo met voor en achter de tekst: ik wil voelen want ik zie het niet goed!
