De één vindt een schilderij mooi, inspirerend, de ander ziet er totaal niets in.
Dat laatste had ik bij schilderijen van een kunstenaar die ik geregeld tegen kwam in het gebouw waar ik een atelier had. In de gezamenlijke ruimte hing vaak werk van hem en regelmatig keek ik toch even of ik er iets uit kon halen wat ik wel mooi vond.
Nadat er weer een nieuw doek was opgehangen, ging ik kijken. Het schilderij hing hoog, lastig te zien vanwege mijn korte lengte en slechte zicht, maar iets in het schilderij trok mijn aandacht. Tussen de donkere kleuren en klodders verf, zag ik een heel klein elfje zweven. Dansende haartjes, vrolijke kleuren en bloemetjes in haar handen.
Ik vond het prachtig.
Een dag later stond de kunstenaar voor zijn schilderij. Ik ging naast hem staan waarna ik mijn compliment uitte terwijl ik naar het doek keek. “Ik ben onder de indruk van je werk. Dat hele kleine elfje midden op het doek laat alle grauwheid er omheen totaal verdwijnen en straalt zoveel energie uit, knap geschilderd!”
“Dankjewel Jacky, alleen dat elfje … is een plakplaatje dat mijn nichtje er op heeft geplakt”.
