Ruim twee jaar geleden werd mijn boek ‘Verbloemen’ gelanceerd.
Terwijl ik van veel lezers hoor dat zij het een emotioneel, inspirerend en motiverend boek vinden, was het voor mij een manier om in het schrijven mijn gevoelens te verwerken.
Echter was het voor mij geen afsluiting, geen deur die ik kan sluiten als het gaat om kanker en andere zware aandoeningen. Ik kreeg er twee nieuwe diagnoses kanker bij, een heftige longaandoening en klachten waarvan nog geen diagnose gevonden is.
Daarnaast vind ik het bijzonder hoe ik in de tussentijd ben veranderd als het gaat om liefde en overtuigingen. Kortom, na de boeklancering heeft mijn leven niet stilgestaan of eigenlijk staat het sindsdien juist wel stil. Mentaal heb ik namelijk genoeg motivatie en ideeën om van alles te ondernemen, maar mijn lichamelijke gezondheid breekt het steeds opnieuw af.
Op de dag van de boekpresentatie werd ik wakker zonder gevoel in mijn rechter vingertoppen tot aan mijn navel en hals. In eerste instantie dacht ik aan een verkeerde slaaphouding. Terwijl ik met mijn andere hand aan het knijpen en masseren was over de verdoofde plek waarbij totaal geen prikkel binnenkwam, vroeg ik mij af hoe ik uit bed kan komen. Ik weet niet hoelang ik op mijn rug heb gelegen voordat het gevoel ineens helemaal terug was en ik met schrik uit bed kwam. ‘Dit moet een leuke dag worden’ dacht ik terwijl ik onder de douche stond maar het voelde helemaal niet meer leuk.
Mensen die zijn bestraald in het hoofd/hals gebied hebben een groter risico op een hersenbloeding ging er die ochtend door mijn hoofd.
Langzaam kwamen er steeds meer bezoekers binnen. Familie, vrienden, kennissen. Mensen die voor mijn boekpresentatie kwamen, ze kwamen voor mij. Voor mij was het een dag waarbij ik ontzettend veel verbinding voelde met de bezoekers maar het verbloemen ging gewoon door terwijl ik met een glimlach in het middelpunt stond. In gedachten was ik aan het piekeren wat er aan de hand zou zijn met mij.
Dit was het begin van een nieuw ziekenhuistraject wat nog altijd loopt en pas zal stoppen bij de dood. Mijn abonnement bij de sportschool moest ik stoppen omdat ik drie nieuwe abonnementen op mijn bord kreeg bij verschillende ziekenhuizen waar ik sindsdien wekelijks kom.
De vraag die ik van veel lezers krijg is “hoe blijf jij mentaal sterk na alles wat je meemaakt?”
Ik weet niet hoe het is om te leven in een gezond lichaam, ik weet niet beter dan dat mijn lichaam altijd wel weer iets mankeert. Zolang er mogelijkheden zijn om te genieten, pak ik die momenten, waardoor de minder fijne kanten in mijn leven een beetje naar de achtergrond verdwijnen.
Dit neemt niet weg dat het confronterend en zwaar is en het steeds moeilijker te dragen is voor mij.
Maar er is wel een verandering in mijn gevoel, gemoedsbeweging en kijk op het leven ten opzichte van de tijd dat ik Verbloemen schreef. Ervaringen hebben mijn gevoel over liefde en religie veranderd, mij meer op mijzelf aangewezen en laten zien hoeveel wijsheid er in de natuur te vinden is.
Naast schilderen is schrijven ook een manier voor mij om te verwerken wat er allemaal op mijn pad komt. Ik denk erover om vaker te gaan bloggen of een tweede boek te gaan schrijven.
Ik weet nu waar ik meer op moet letten bij het schrijven van een boek, wat er beter kan als het om redigeren gaat.
Het is leuk als lezers vertellen dat zij ‘Verbloemen’ inspirerend vinden en vragen of er een tweede boek komt. Misschien komt er eens een deel twee.
Liefs Jacky
